Prolog

Sobota, 17 Maja 2000  , Korea Południowa - Seul

Słońce świeciło i nie było widać że niebo jest zachmurzone. Sześcioletni czarnowłosy chłopiec szedł wzdłuż drogi pasem w stronę sklepu zoologicznego. Dziadek poprosił go żeby kupił nowe rybki z okazji jego imienin, ponieważ Chan bardzo kochał swojego dziadka zgodził się. Gdy chłopczyk przechodził  obok placu zabaw usłyszał płacz. Przystanął i zaczął nasłuchiwać, ale ponieważ płacz nie ustawał chłopiec przeszedł obok ogrodzenia i wszedł na plac zabaw. Było bardzo mało dzieci. Zauważył tylko chłopców stojących obok huśtawek i śmiejących się. Jeden z nich trzymam brązowego misia z kapeluszem, a pozostała trójka trzy mniejsze z czego dwa miały spodenki. Spojrzeli na Chan'a i wyrzucili maskotki na ziemię. Chłopak był znany w swojej okolicy na bardo mądrego, wesołego, ale też pomocnego który bardzo dobrze opanował podstawy jednej ze sztuk walki dla tego dzieci wolały z nim nie zaczynać. W rzeczywistości czarnowłosy nie użył nigdy siły chyba że naprawdę wymagała tego sytuacja. Czwórka chłopaków rozeszła się każdy w inną stronę, a młody Park szybko podniósł cztery maskotki z ziemi i znowu przystanął żeby słychać kto płacze tak głośno. Płacz było słychać od strony zjeżdżalni dlatego też skierował się w jej stronę. Podbiegł do jednej z najbardziej lubianych przez dzieci sprzętów i obszedł go do połowy ponieważ zauważył małą dziewczynkę która miała ukrytą twarz w nogach i płakała. Przyklęknął obok i szturchnął ją palcem w ramię. Dziewczynka natychmiast podniosła głowę i spojrzała na chłopca.

-Co się stało że płaczesz ?  - zapytał, ale ona nic nie odpowiedziała tylko spojrzała w drugą stronę. - Ktoś ci coś zrobił ? - Znowu nic. - Tamci chłopcy ci dokuczali ? - Na te słowa dziewczyna leciutko pokiwała głową.
-Zabrali mi moją rodzinkę misiów i bardzo brzydko do mnie mówili. - odpowiedziała i skuliła się jeszcze bardziej. Chłopczyk przybliżył się do niej bardziej tak ze stykali się ramionami. Chanyeol położył jej jednego z misiów tego najmniejszego który miał zieloną sukienkę w czarne kropki obok nogi i uśmiechnął się. Dziewczyna spojrzała na niego i na jej twarzyczce również pojawił się lekko widoczny malutki uśmieszek.
-Skąd go masz ? - zapytała po czym zabrała misia w malutkie rączki. - Zabrałeś go im ?
-Nie. Zostawili je, a ja je zabrałem. - odpowiedział i położył obok niej reszt misiów.
Na jej twarzy zawitał większy uśmiech, a Chan widząc to pokazał swoje śliczne białe mleczaki.
-Dlaczego mi je oddałeś ?
-Robi mi się smutno jak widzę kogoś kto płacze i nie pozwolę na to żeby dziewczynki były obrażane przez chłopców. - odparł
-Bardzo ci dziękuje.
-Masz jakieś przyjaciółki które cię mogą przd nimi obronić, albo jakiś przyjaciół ?
Twarz dziewczynki z kucykami posmutniała oraz pokiwała przecząco główką.
-Jeśli chcesz to ja mogę zostać twoim przyjacielem, a dzięki mnie żaden włos z głowy ci nie spadnie. - powiedziałam wstając i podając jej rękę. - Obronie cię przed każdym zawsze i wszędzie.
-Obiecujesz ? - zapytała wlepiając w niego swoje oczy.
-Nigdy cię nie zostawię i obiecuje. Będziesz szczęśliwa, a ja nie pozwolę żeby coś ci się stało.
-Naprawdę?
-Oczywiście. - odpowiedział
-Jesteś naprawdę dzielny, a właściwie to jak ty masz na imię?
-Jestem Chan. - odparł i wyciągnął do niej bardziej swoją rękę. - To jak? - zapytał i uśmiechnął się.
Dziewczynka popatrzyła na jego wyciągniętą dłoń, a później na uśmiech na buzi. Po czym wstała i podała mu rękę.- Przyjaciele do końca życia ?
-Tak. - odpowiedziała.

Poniedziałek , 21 Czerwca 2001 , Korea Południowa - Seul

Chłopiec i dziewczynka siedzieli na wzgórzu na trawie. Sześciolatka płakała, a chłopiec ją przytulał ponieważ dziś miał wyjechać od dziadka do rodziców i nie wiadomo czy wróci czy w ogóle wróci i kiedy się zobaczą i czy w ogóle się zobaczą. Nam - joo płakała w jego ramie które było już całe mokre.

-Obiecałeś że nigdy mnie nie zostawisz. - powiedziała przez łzy po raz kolejny w ciągu tego dnia, a chłopczyk nie wiedział co ma odpowiedzieć ponieważ dobrze pamiętała że pierwszy raz kiedy ją spotkał obiecał że zawsze będzie ją chronił i będzie przy niej, a teraz musi ją opuścić. - Chanuś będę za tobą tak bardzo tęsknić.

- Ja również będę za tobą tęsknił, ale na pewno kiedyś wrócę.

- Jak wrócisz to pewnie cię nie poznam. - odpowiedziała dziewczynka

- Nawet jeśli to ja cię poznam.

Piątek , 18 Lipca 2014 , Chiny - Pekkin

-Pekkin jesteście gotowi?! - krzyknął Kris

-EXO ! EXO ! EXO ! - krzyczeli, bili brawa, skakali i klaskali ludzie wokół ogromnej sceny na której stałem wraz z członkami reszty zespołu.

-No to zaczynamy ! - opowiedział Tao.

Każdy z nas stanął na swoim miejscu i zaczęliśmy śpiewać i tańczyć do naszej nowej piosenki Overdose . Z wszystkich piosenek które kiedykolwiek napisaliśmy to jest to moja ulubiona.Uwielbiam występować i śpiewać, a właściwie to rapować, ale nie ważne. Po skończonym utworze przyszła kolej na przerwę. Cała nasza dwunastka zeszła z sceny machając i  uśmiechając się. 

-Jeszcze tylko trzy piosenki i wrócimy do naszych dormitoriów. - odparł Kai uśmiechając się i poprawiając sobie koszule gdy już byliśmy za sceną. 

-Zapamiętają nas do końca życia ! - krzyknął Lay i również się uśmiechnął

-Oni nas kochają ! - powiedział Luhan 

-A zwłaszcza mnie. - powiedział Kris na co wszyscy wybuchnęliśmy głośnym śmiechem.

-Nie wiem jak wy, ale ja idę poprawić makijaż. - przerwał śmiech Xiumin

-Również pójdę do swojej garderoby. - powiedziałem i skierowałem się do garderoby z napisem na drzwiach "Chanyeol". Gdy byłem już w środku lekko zaparłem drzwi. Usiadłem na krześle przed lustrem które stało na komodzie i ściągnąłem z szyi mój naszyjnik z nutką który podarował mi kiedyś dziadek gdy byłem mały. 

-Twoje słowa się sprawdziły. Jednak zostałem gwiazdą. - powiedziałem pod nosem obracając naszyjnik w dłoni i uśmiechając się. Nagle spadł mi na wykładzinę która była położona w mojej garderobie. Szybko schyliłem się i ruszyłem krzesłem po czym usłyszałem pęknięcie. Spojrzałem pod kółka od krzesła pod którymi leżał zniszczony już prezent od dziadka. Wziąłem do do ręki i położyłem obok lustra. - A niech to ! - krzyknąłem. Nagle do mojej garderoby wszedł jeden z menadżerów.

-Coś się stało? - zapytałem

-Chaneyol... dostaliśmy wiadomość że twój dziadek nie żyje...  - powiedział,a mnie zamurowało. Wyszedł, a ja zostałem sam. Mój dziadek nie żyję. Nawet nie zdążyliśmy się pożegnać. Przebiegło mi przez myśl. Gdyby kiedyś stało się coś co zniszczyło by naszyjnik który ci dałem pamiętaj że mam jeszcze jeden który również jest magiczny i sprawia że jestem przy tobie. Kolejna myśl przebiegła mi przez głową, a w moim oczach pojawiły się łzy.

-Znajdę go... - powiedziałem pod nosem

~*~

Kochani witajcie na moim kolejny blogu nie wiem który to już jest, ale na pewno pierwszy i nie ostatni którego bohaterem będzie jakiś członek EXO. Prolog krótki ponieważ nie chciałam się w nim tak rozpisywać gdyż trzeba coś jeszcze na rozdziały zostawić. Wydaje mi się że jest nawet ok oprócz tych scenach z głównymi bohaterami jak są dziećmi ponieważ nie umiem takich opisywać. Nie będę się tutaj rozpisywać, bo pewnie zdradziłabym co będzie w kolejnym rozdziale, a tego nie chcę robić. Myślę że skomentujecie i zobaczymy się w pierwszym rozdziale. Do kolejnego posta.